Het wonder van Urk. De gang naar de Noordzee. De ijselijke weken in de haring. Ik heb het niet hoeven meemaken. Ik stroomde vers in vanaf de Visserijschool bij een vloot waarvan de schepen van ijzer waren, met steeds meer lengte en steeds meer pk’s. De loonstrookjes van boven de vierduizend gulden bewaarde ik tussen onze inmiddels versleten trouwbijbel. Let wel, dat was voor één week en na aftrek van alle ‘verse dieven’. Ik, die als beginnend kok drie kilo appeltjes in een pan propte omdat de mannen ‘wel een paard op konnen’, ik beurde voor die ongein twee keer het salaris van de minister-president! Kijk, dát was het wonder van Urk!